Het worden drukke tijden voor Gentse pop-crooner en podiumbeest Franki. Onder de noemer 'EmbracingFranki' verschijnt weldra zijn eerste full-album, dat – niet geheel misplaatst – 'The Album' heet, en daarop vind je negen melancholische pop-tracks van de bovenste plank. Bovendien kun je hem, geruggensteund door een stevige live-band, binnenkort verwachten op een podium bij jou in de buurt. Hoog tijd, vonden wij, voor een interview!
- Op 'The Album' word je bijgestaan door heel wat bekende namen uit de Belgische muziekscene. Hoe zijn deze samenwerkingen tot stand gekomen?
Franki – 'De meeste van die samenwerkingen zijn eigenlijk heel spontaan gegroeid. Zo'n elf à twaalf jaar geleden was er sprake van een serieuze 'boom' in het Gentse muziekmilieu: artiesten van overal kwamen naar hier, en de nasleep daarvan merk je vandaag nog steeds. Groepen als Soulwax, Das Pop en Vive La Fête stonden nog in hun kinderschoenen, en ik heb die mensen op het juiste moment leren kennen in de Stax, een legendarisch café op de Vlasmarkt. Ik wist toen al dat ik met muziek wilde beginnen, en – zoals iedereen die weleens in Gent komt weet – is deze stad in feite een klein dorp, dus ver zoeken naar geïnteresseerden was niet aan de orde.
'Het is natuurlijk vooral een netwerk dat zich uitbreidt via muzikanten, die elkaar allemaal op één of andere manier kennen. Ook Anton Janssens (van Saint-Marteau – red.), mijn eerste pianist, heb ik op die manier ontmoet. Het hele gebeuren is dus in wezen aan de toog ontstaan (lacht).'
- Zo heeft Danny Mommens ook 'Carmella' voor jou geschreven, dat je ook speelde tijdens het concert in de Vooruit. Waarom werd dit nummer nooit uitgebracht? Er zat zeker een Vlaamse hit in, waar je Luc De Vos en co. mee had weggeblazen.
Franki - 'Ja, dat beschouw ik zelf ook als één van mijn beste songs. Er hangt bovendien een leuk verhaal aan vast: terwijl ik nog maar net begonnen was met zingen, bood Danny het me aan - wat toch betekent dat hij toen al veel vertrouwen in mij stelde. Maar ik kan je verzekeren dat ik het ooit nog ga uitbrengen.'
- Dit album is over verschillende jaren tijd in diverse studio's opgenomen, maar klinkt toch als een hecht geheel. Wat doe je het liefst: in de studio aan nummers schaven, of optreden?
Franki – 'Vijf van de negen 'backing tracks' – de muziek zelf dus – zijn inderdaad op verschillende plaatsen opgenomen, omdat er nooit een strikt plan was om een full-album te maken. Gezien die opnames nog steeds fantastisch klonken, zoals die van in de Motormusic- en Jet-studio's, hebben we besloten ze te behouden. Maar de hoofdreden dat de plaat toch coherent klinkt, is dat we de zanglijnen in 2007-2008 opnieuw in één studio hebben opgenomen, en de backing tracks gemixt hebben naar die maatstaven – behalve die voor 'Could You Be My Darling', dat in de Zweedse Polar Studio's werd geregistreerd. Het leek ons een beetje zonde om daar nog aan te prutsen. Feit is dat een zangstem over de jaren ook verandert, lager wordt, en op deze manier hoor je de stem van 'Franki, nu'. En bovendien zijn de vier andere songs op 'The Album' wél volledig recente opnames.
'Over het verschil tussen studiowerk en optreden: ik moet zeggen dat ik nog steeds nerveus ben voor beiden. In de studio zit je met de stress dat nummers binnen een bepaalde periode klaar moeten zijn, maar heb je het voordeel dat je dingen kunt heropnemen. Creatief gezien is dat voor mij wel interessant, maar er zit ook een bedrieglijk kantje aan: dikwijls vertrek je uit de studio met een gevoel van tevredenheid, en als je dan enkele dagen later nog eens luistert, is die voldoening verdwenen – en dan kan je opnieuw beginnen. Bij een concert is er dan weer een ander soort stress, gezien je op een podium níets opnieuw kunt doen. Als er iets spaak loopt, is het niet evident om dat weer recht te trekken. Het grote voordeel aan optreden is wel dat je direct feedback krijgt van het publiek, en die kick blijft ongelooflijk.'
- Hoe voelde het om, als eerste Belg ooit, te mogen opnemen in de Polar Studios in Stockholm, waar je persoonlijke helden van Abba tientallen hits in elkaar hebben gestoken?
Franki – 'Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik altijd een gigantische Abba-fan ben geweest – en niet om hun looks of kitsch-gehalte, maar waarlijk om de muziek zélf. Het klinkt misschien vreemd gezien ik me binnen een volledig ander genre uitdruk, maar het zijn groepen zoals Abba die mij hebben gemotiveerd om met muziek te beginnen. Mijn fascinatie met de Polar Studios is bijna even oud als de studio zélf: ik weet nog goed dat Abba hun legendarische 'Voulez Vous'-LP uitbracht in 1979, nauwelijks één jaar na de opening. Daarvóór vond ik hun sound al geweldig, maar dit was van nog een heel andere orde.
'Jaren later begon ik met het oor van een muzikant naar die nummers te luisteren, en werd mijn respect voor de studio enkel groter. Daarom ben ik in 1995 naar Stockholm gereisd om het allemaal met eigen ogen te zien, en door die ervaring wist ik zeker dat ik daar ook eens wilde opnemen. Nog eens vijf jaar later begon ik zelf aan nummers te werken, en heb ik een tijdlang geschreven en gemaild naar Michael Tretow – de toenmalige leider en technicus van Polar Studios – maar zonder veel respons. Tenslotte heb ik één van mijn nummers, 'Embrace', opgestuurd, en dat bleek de doorslaggevende factor: in 2002 mocht ik eindelijk gaan opnemen – als enige artiest uit de hele Benelux trouwens (lacht). Arno was me wél bijna voor geweest: hij heeft er met TC Matic weleens een filmsessie gedaan, maar niets opgenomen.
'Ook een factor die meespeelde, was dat de studio niet veel later (in 2004, red.) naar een andere locatie in Stockholm verhuisde; misschien wilden ze nog zo veel mogelijk mensen er hun ding laten doen. Maar soit: ik ben er in elk geval erg trots op. Je kan het nog het best vergelijken met een Beatles-fan die op Abbey Road mag gaan opnemen. Om nog maar te zwijgen van al de andere artiesten die in die ruimte fantastische muziek hebben gemaakt: Led Zeppelin, Ramones, Burt Bacharach, een hele reeks solo-platen van de Abba-leden...'
- Je hebt in het verleden vermeld dat je beïnvloed bent door artiesten als Jacques Brel, Gavin Friday en Marianne Faithfull. Met welke recente, hedendaagse acts voel je je verbonden – muzikaal en/of emotioneel?
Franki – 'Moeilijke vraag. Marianne Faithfull klinkt in mijn oren nog altijd hedendaags, zoals ze met 'Easy Come, Easy Go' (haar laatste plaat, red.) weer bewezen heeft. Maar bij nieuwere acts heb ik het moeilijk om iemand te noemen. The Divine Comedy is één van mijn favoriete bands, maar of dat hedendaags is: ze zijn ondertussen toch ook al twee decennia bezig. Björk is wel een artieste waar ik veel respect voor heb, maar die begint de laatste tijd ook terug te grijpen naar standards en oudere muziekstijlen. Van de nieuwe dingen die mijn voorkeur wegdragen, lijken mij de meesten toch retro-acts: Duffy, bijvoorbeeld, vind ik erg sterk, maar dat is gewoon Dusty Springfield, nietwaar? Ik vind het wel een goede zaak dat jonge mensen op die manier in contact komen met oudere, goede muziek. Veel mensen zullen nu ook verwachten dat ik Antony & the Johnsons vermeld, maar dat werkt bij mij slechts in kleine doseringen; voor een volledige plaat vind ik het net iets te veel tristesse in zich dragen.
'Het merendeel van mijn lievelingsacts zijn eerder van de jaren zeventig en tachtig. Dat komt mede doordat ik, door zelf met muziek bezig te zijn, opnieuw naar dingen ben beginnen te luisteren die ik vroeger niet echt goed vond, maar waarvan ik de waarde nu pas inzie. Roxy Music en Leonard Cohen zijn daar goede voorbeelden van.'
- Met dit album ben je teruggekeerd naar je eerste grote liefdes, pop-crooner en chanson. Zie je Frankilizer, je electro-danceproject, nu als een afgesloten hoofdstuk, of mogen we daar nog méér van verwachten?
Franki – 'Voor mij is die periode voorbij. Ik denk ook dat veel mensen Frankilizer verkeerd hebben begrepen. Waarschijnlijk dachten ze: 'Franki geraakt niet aan de bak als crooner, en hij springt nu maar op de dance-kar om wat moderner te lijken.' Maar zo zat het niet in elkaar. De groep is heel spontaan ontstaan toen ik Jacques Olivier ontmoette, die bezig was met techno en electro, en na een tijdje wilden we daar ook live iets mee doen. Ik ben inderdaad begonnen als pop-crooner, maar zelf ben ik ook opgegroeid met dansbare, elektronische muziek. Zo ben ik een enorme fan van Yazoo, en dat was voor Frankilizer zeker een voorbeeld: hoe Alison Moyet's warme, zware zang vervlochten raakte met die beats leek me erg interessant. Maar ik denk ook dat we er een beetje te vroeg mee waren, want je ziet nu dat die synergie wel werkt, zoals bijvoorbeeld Antony gedaan heeft met Hercules & Love Affair. Tja, ik ben nu eenmaal nogal goed in slechte timing (lacht).
'Er zat zeker méér in Frankilizer: zo hebben we een EP en twee videoclips gemaakt, en onze nummers werden zelfs op de Zweedse radio's en MTV-Outside gedraaid. Maar na twee jaar heb ik het stopgezet om verschillende redenen: deels omdat niet iedereen in de band even gemotiveerd was of dezelfde richting uit wilde – bij mij kwam de song op de eerste plaats, en daarnà pas de beats – , en deels omdat ik er toch een beetje op uitgekeken was. Die terugkeer naar het chanson is ook vanzelf gekomen: in het laatste jaar met Frankilizer zat ik weer met die muziek in mijn hoofd, met een echte band, echte drums enzovoort.
'Misschien zou ik het – over twee platen of zo – opnieuw zien zitten om met elektronica bezig te zijn, maar dan niet onder de noemer Frankilizer, en slechts als een zijproject. En ze moeten het mij komen vragen (lacht).'
- De teksten op 'The Album' zijn vaak emotioneel geladen, bij momenten zelfs treurig te noemen, maar toch drukken ze een positieve boodschap uit. Hoeveel van 'Franki, de mens' kunnen we terugvinden in 'Franki, de artiest'?
Franki – 'Heel veel, denk ik. Op deze plaat gaat het inderdaad veel over gebroken liefdes, maar net zo goed over het herstel daarna en de hoop op beterschap. Bij 'Remembering', bijvoorbeeld, heb je dat gevoel van: 'Kunnen we niet opnieuw beginnen?' En zo heeft elk nummer toch wel een 'silver lining' – behalve 'What Now My Love', maar dat is niet toevallig een cover (van 'Et Maintenant' van Gilbert Bécaud – red.). Ik vind ook niet dat mijn teksten iets uitdrukken van 'pak een touw en hang u op' – we zijn tenslotte Radiohead niet (lacht).
'De songs die ik momenteel aan het schrijven ben, en een viertal nieuwe tracks die we nu al live spelen, hebben duidelijk een rauwer, minder emotioneel kantje vergeleken met 'The Album'. Dat komt ook doordat ik, in de periode dat ik de nummers op het album heb geschreven, een nogal passioneel liefdesleven had – en dat gaat nu eenmaal gepaard met hartzeer – terwijl ik nu tamelijk gelukkig ben als vrijgezel. Die melancholie zal waarschijnlijk altijd een deel van mij uitmaken, maar tegelijkertijd ben ik ook een optimist, als mens én als artiest. Op dat vlak zijn die twee dus één en dezelfde.'
- Sinds enkele jaren heb je je eigen platenlabel, AreYouSure Records. Is dit enkel bedoeld voor eigen releases, of ga je op termijn ook platen van andere bands en artiesten uitbrengen?
Franki – 'AYS heb ik voornamelijk opgericht om eigen releases uit te brengen, zowel als platenlabel als uitgeverij. De hoofdreden daarvoor was dat er in 2005 geen enkel platenlabel geïnteresseerd was in het uitbrengen van de 'Can't Help Loving That Man' EP, dus deden we het maar zelf (lacht). Het is de laatste jaren nogal moeilijk geweest om het label overeind te houden – dat kan je tegenwoordig zeggen van àlle labels – maar mocht 'The Album' een succes worden, en ik kom een act tegen die ik steengoed vind, dan zou ik het op termijn wel aandurven om die te steunen. Maar voorlopig wil ik me met AreYouSure voornamelijk op EmbracingFranki en deze plaat concentreren – want als je een groep wilt sponsoren, moet je je daar echt op toeleggen, en daar hebben we nu nog niet de middelen voor. Voorlopig fungeert dat label dus meer als doorgeefluik.'
- In 2006 heb je, voor de film 'Komma' met Arno in de hoofdrol, een nummer geschreven samen met Jef Mercelis ('Your Love Is Like A Crown'), en op 'The Album' cover je Gilbert Bécaud. Ben je van zinnens binnenkort ook de Franstalige markt te veroveren?
Franki – 'Niet echt, want Frans is een taal die ik absoluut niet machtig ben (lacht). Er is natuurlijk wel een verschil tussen een taal spreken en een tekst zingen, maar voorlopig is dat geen ambitie van mij. Ik ben wél zeker te vinden voor optredens in Frankrijk, en dan zien we wel hoe dat verloopt. Bovendien zijn er maar bitter weinig Belgische acts die daar écht zijn doorgebroken: Arno, Axelle Red, Ghinzu, en daar houdt het zo ongeveer op. De markten, buiten de Belgische, die mij het meest aanspreken zijn Scandinavië – omdat ik daar al een aanhang heb opgebouwd – , het voormalige Oostblok en Duitsland. We zijn ook stappen aan het ondernemen om de plaat in die gebieden uit te brengen.'
Blijven doorgaan dat is de boodschap!!..(lacht)..
-Het gaat je goed Franki en bedankt voor het interview!
Franki-'Gij zijt bedankt mijn beste!
Onze keuzeOp 'The Album' blijkt het moeilijk zoeken naar échte uitschieters, gezien de volledige plaat duidelijk een 'labor of love' is. Toch stellen we hier drie tracks voor, die elk een andere kant van EmbracingFranki tonen.
1. 'Darling'
Geschreven door Das Pop, is dit een perfecte samensmelting van charmante pop en Franki's vocale krachttoeren. Meeslepend, melodieus en érg meezingbaar.
2. 'Love Me or Leave Me'
Franki in chanson-mode, met wat cabaret-trekjes. Een passioneel ritme dat je onverbiddelijk aan het 'swayen' brengt, opgesmukt met goed geplaatste piano- en gitaarsolo's. Zonder twijfel ééntje om live mee te maken, zoals we reeds merkten in de Vooruit.
3. 'Embrace'
Onze persoonlijke favoriet, geschreven door Armand Bourgoignie (ex-Mad Dog Loose, Milk The Bishop). Franki laat hier zijn volledige crooner-bereik horen, en kippenvel is het onvermijdelijke resultaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten